Kijk, als Lidewij Edelkoort op popt in een docu, dan kijk ik dat.Ook al is het half 7 in de morgen. 

Toen ik in 2008 begon in de interieurbranche wilde ik al zo graag Lidewij 'live' mee maken. Haar sfeer proeven. Naar haar stem luisteren. Haar mond zien bewegen met de beroemde rode lippenstift. En vooral horen wat ze te zeggen had over de trend wat er 2 jaar!!!! later zou gaan gebeuren. 2 jaar later! Hoe mooi is dat, dat er iemand is waar zo veel bedrijven aan hangen, mensen door geïnspireerd worden (en gestuurd natuurlijk want we blijven als mens graag volgen).

Tot op heden is dit nog steeds niet gelukt.

Als ik haar hoor zeggen dat haar bedrijf waarschijnlijk failliet zou kunnen zijn in Augustus, ontstaan er verschillende sensaties binnenin mijn lijf. Eerste reactie: shit, die lang uitgestelde droom komt niet. Tweede reactie: Kom op Els, het leven heb je nooit genomen zoals het is als iemand het heeft voorspeld. Derde reactie: wow, zelfs Lidewij vind het niet erg. Prachtig.

Als ik hoor van haar, dus de persoon waar ik al heel lang tegen op keek, dat ze vorige week voor het eerst in lange tijd gelukkig was... dan krijg ik gewoon tranen in mijn ogen. Ze zit verplicht in lockdown, in een verlaten hotel in Afrika. Zonder haar dierbaren, zonder haar privé omgeving. Maar vooral zonder moeten. Zonder de volle agenda. Zonder alle andere shit er om heen.

Nu ik uit mijn overlevingsmodus ben na een aantal weken 'huisarrest', nu mijn reptielenbrein is omgewisseld, merk ik ook op dat dit ondanks alle ziekte en ellende om ons heen, dit een wereld is waarbij ik me zo fijn voel. Wat bij me past.

De wereld van voor het virus is er niet meer.

Waarbij ik jarenlang de 'oude' wereld in een ruis heb meegemaakt door mijn eigen overprikkeling. Want ook ik had dromen, wensen, ambitie. Vooral als je elke dag bezig was in een 'pretty on the outside' wereld zoals ik destijds. En hard werken hoort er bij, dat had ik immers geleerd van thuis uit.

Vanmorgen was deze docu de kers op de taart op het gevoel dat ik had gisteren.

De woorden die ik zocht om al mijn sensaties en gevoelens te laten samensmelten. Ik genoot intens van de bloesem die in de bomen zat. Ondanks dat het niet mocht heb ik mijn moeder na lange tijd geknuffeld. Samen gekookt, gelachen, in de tuin gewerkt. En weer geknuffeld. Later toen ik thuis was heb ik nog een half uur buiten gezeten om naar de sterren te kijken.

Want nu hoef ik niet zo veel. Er is ruimte.